Eerst de VS, dan de reis naar Spanje

Lieve vrienden, zoals beloofd eerst een paar schetsen uit de USA (westcoast), dan ons wedervaren van de reis naar onze overwinterplaats op Isla Cristina. Maar eerst even dit: even voorbij Zaragozza kreeg de caravan een klapband. Behalve een gat in de bodem en een verdwenen spatbord was er niets aan de hand. Later hierover meer...

Op 24/08 kwamen we in San Francisco aan, waar we de volgende dag probeerden zoveel mogelijk van de highlights te zien. Dat lukte prima met de kabeltrammetjes die ons overal brachten waar ook de andere toeristen waren. Druk dus. Maar ook erg gezellig: een fantastisch China-town, een zeer dynamische universiteit (Berkeley), waar we de bijzondere bibliotheek bezochten, een uiterst stinkende tocht langs de zeehonden op de pontons naast de Fishermans Warf, een bizarre maaltijd in een etablissement waar een donkere ober op mijn vraag om wat meer water bijna hakkenklappend uitriep: Yes Sir! en vervolgens er met ons wisselgeld vandoor ging, een mooie tocht via de Bay Bridge om de Golden Gate beter te zien, aardbeien op Pier 39, en 's avonds een uiterst lekker maal voor vrijwel niets bij een zuid-oostaziaat. De volgende ochtend, mistig en best fris kregen we meer van het huidige Frisco te zien: we gingen ontbijten in de volksbuurt, waar het "zwart" zag van zwervers, vuilnisbakkenjagers en mensen met een veelal dubbele beperking. We zijn ons rotgeschrokken van de armoede, de leegheid van leven, de zinloosheid van veler bestaan. En hoewel de stad heel schoon oogt, hing er toch een sfeer van vuil, smog, ellende. De volgende morgen, toen we de huurauto gingen halen, wandelden we door een buurt waar veel jonge zwarten liepen te, ja wat eigenlijk? We hebben ons er niet onveilig of zelfs maar ongemakkelijk gevoeld, maar je schrikt wel als je een oude man in een rolstoel midden op een zebrapad in "slaap" ziet vallen, en een andere zwerver nog net de tegenwoordigheid van geest heeft om hem aan de kant te trekken als de lichten op groen gaan.
Zoals zoveel grote steden met een beperkte en redelijk overzichtelijke binnenstad heeft Frisco op mij de indruk gemaakt van een stad met 2 gezichten: de fraaie en toeristisch aantrekkelijke buitenkant met die verschrikkelijk vriendelijke, overbeleefde en feitelijk onverschillige, kauwgumknauwende, how-is-your-day-today-roepende Amerikanen en de verpauperde binnenkant waar de armoede en vooral de zinloosheid van het leven van velen het beeld en de sfeer bepalen. Voorlopig werden we van dit deel van de USA niet vrolijk, maar wellicht volgen er betere berichten. We mailen!
Groet, Ad