in het hart van het kapitalisme

Lieve lezer,
Na LA en de smog van de bosbranden, reden we de woestijn in. Kale vlakten, nauwelijks cactussen, stenige bodem en eindeloze wegen. Op de achtergrond de bergen en heuvels en op een gegeven moment een landschap dat Nelleke deed veronderstellen dat Neil Armstrong hier zijn maanreis zou hebben gemaakt. Een bizar en nogal dreigend landschap, waar geen beest of mens leeft, afgezien van een paar gieren die op een bermpaal zaten te wachten op dood voer dat wij niet konden ontwaren. We zien zelfs geen pensionado's in hun witte mobilehomes, zoals we die in de streek tussen SF en LA wel veel zagen. Veelal verwaarloosd en rommelig en met kennelijk weinig voorzieningen. Een nogal triest bestaan, dat eerder op vegeteren lijkt dan op groots en meeslepend leven. We beseffen dat we het op onze overwintercamping een stuk plezieriger hebben!
En dan, oprijzend vanuit het niets: Las Vegas. Plotseling rijden we de drukte in en laten een van god en iedereen verlaten woestijn achter ons. We komen in een gigantisch hotelcomplex: CircusCircus aan het begin van de zogeheten Strip waaraan alle gekte van deze oorspronkelijk Indianenstad te vinden is. We wandelen wat rond en proberen in het casino (in elk hotel vind je die in ruime mate) wat gokwinst te maken, maar verder dan een paar dollar - die weer in de automaten gaan - komen we niet. De volgende avond stappen we in een taxi om ons naar het eind van de strip te brengen en dan langs alle glitter en glamour terug te lopen naar het hotel. We treffen een Armeense taxichauffeur, die ons vertelt dat hij de USA heel erg vindt tegenvallen, want niemand bezit hier iets en alles is van de banken. Hij vindt het communisme nog steeds de beste ideologie en schetst Gorbatsjov als een grote zot die in de USSR werd uitgelachen. Op onze vraag wat hij dan hier zoekt, krijgen we een ontwijkend verhaal dat erop neerkomt dat hij moet werken om zijn rekeningen te betalen. Uiteraard ook van hem de vraag Where do you come from? (dat wil iedere Amerikaan weten) en als hij hoort dat we uit Europa komen zijn we ineens zijn vrienden, want eigenlijk zijn we elkaars buren , vindt hij. Hij zet ons keurig op het eind van de strip af en we lopen terug langs nagemaakte New York- gebouwen, de Eiffeltoren, een Disneysprookjespaleis, het complete Treasure Island met spectaculaire scheepsgevechten, een piramide met een sfinx ervoor, het Collosseum, enz. En overal casino's die druk, drukker, drukst zijn. Hier wordt elke avond een vermogen aan energie verstookt, want het is net zo licht als overdag. Van de kredietcrisis is hier niets te merken, de halve wereld komt geld uitgeven en slechts een enkeling houdt meer over dan was ingezet. Wat een geschifte wereld! De volgende dag gaan we op zoek naar een fles wijn (later meer over onze zoektocht naar dit verboden vocht) en komen in de zwartste buurt van Las V. In een winkeltje dat blauw ziet van de hasjrook lijken we te kunnen scoren. Hier niets van de glamour van een paar blokken verderop, maar "gewoon" armoede, zwervers, leeglopers en junks. Hoezo de zegeningen van het kapitalisme, hoezo de crisis is voorbij... De volgende staat voor de deur, want iedere Amerikaan heeft wel een bundeltje creditcards, waarvan het merendeel de limiet bereikt heeft. We zagen een vrouw betalen met haar 8-e kaart: de rest gaf geen krediet meer. Als de banken dit systeem gaan veranderen, zakt de economie in de VS pas echt door de bodem, dan is het leed niet te overzien, alle mooie woorden van Obama ten spijt.
Goed, we laten straks LV over aan haar eigen gekte en gaan de nationale parken en indianenreservaten bezoeken.
Verslag volgt over een paar dagen, groet, Ad